Το παραπάνω ρητό φαίνεται ότι έχει εφαρμογή σε πολλές καταστάσεις της καθημερινής ζωής. Μία από αυτή είναι η εργασία μας.
Πολλοί από εμάς, αν όχι όλοι, διαπιστώνουμε την ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα μας σε χώρους που συνυπάρχουμε μαζί με άλλους για μεγάλο χρονικό διάστημα, και η δουλειά μας είναι ένας από αυτούς τους χώρους, όπου συμβιώνουμε με ανθρώπους που σε άλλες περιπτώσεις ίσως να μην είχαμε όχι παρε-δώσε αλλά έστω μία καλημέρα.
Στον εργασιακό χώρο λοιπόν, εκεί που περνάμε οχτώ ώρες την ημέρα, πέντε φορές την εβδομάδα, 300 (λέμε τώρα) ημέρες το χρόνο, σχεδόν το ένα τρίτο της ζωής μας, εκεί αναπτύσονται διαπροσωπικές σχέσεις, που αν και δεν έχουν την δέουσα προσοχή μας, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι επηρεάζει το υπόλοιπο κομμάτι της ζωής μας. Εκεί συχνά δημιουργούνται παρεξηγήσεις, εκνευρισμοί ή ακόμα και φιλικές σχέσεις, παρόμοιες με αυτές που έχουμε εκτός εργασίας, με άλλους ανθρώπους που επίσης δεν επιλέγουμε, όπως είναι οι συγγενείς. Γι' αυτό το λόγο, όταν κάτι δεν πάει καλά με ανθρώπους της δουλειάς μας, αντιλαμβανόμαστε ότι και οι ίδιοι δεν είμαστε ευχαριστημένοι, παρόλο που δεν χρωστάμε την προσοχή μας σε εκείνους που αναγκαστικά συνυπάρχουμε. Η διαφορά είναι ότι με το συγγενικό περιβάλλον λίγο πολύ έχουμε τα ίδια γονίδια και συνεπώς μοιάζουμε στη συμπεριφορά, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι μέσω του συγγενικού περιβάλλοντος βελτιωνόμαστε, αφού δεν υπάρχουν και εμπόδια ως προς τις σχέσεις. Τα εμπόδια διαφαίνονται με ανθρώπους που έχουν ζήσει ή βιώνουν διαφορετικές από εμάς καταστάσεις, τρόπο ζωής, και έχουν διαφορετικές αντιλλήψεις από εμάς.
Τον τελευταίο καιρό αντιμετώπισα κάποιες συγκεκριμένες καταστάσεις σε δύο εντελώς διαφορετικούς χώρους εργασίας. Ο ένας ο καθρέπτης του άλλου. Ο ένας χώρος εργασίας ήταν εντελώς απρόσωπος αλλά έδινε πολύ έμφαση στην εξωτερική συμπεριφορά και κοσμικότητα. Ο άλλος πιο ανθρώπινος με έμφαση στις ανθρώπινες σχέσεις με την ουσιαστική έννοια του όρου. Και οι δύο χώροι ήταν ακραίοι ως προς τη δική μου εντύπωση. Και άρχισα να ψάχνω ποιος από τους δύο χώρους εργασίας είναι ο πρότυπος. Μετά από αρκετά... πειράματα με ευχάριστα ή όχι αποτελέσματα, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι τις δουλειές τις δίνουν προσωπικότητα οι άνθρωποι που τις διοικούν. Ο διευθυντής επιλέγει έναν ή περισσότερους συνεργάτες να τον βοηθήσουν που συνήθως έχουν την αντίθετη προσωπικότητα από εκείνον ώστε να υπάρχει ισορροπία και να αλληλοσυμπληρώνονται επαγγελματικά. Οι υπάλληλοι που έρχονται και προσλαμβάνονται εκπληρούν τις προσωπικές τους επιθυμίες. Ο κάθε ένας από τους εκείνους που διοικούν επιλέγει και τους βοηθούς του. Ετσι στο σύνολο βρίσκονται υπάλληλοι που συμπληρώνουν θετικά μία επιχείρηση, αλληλοσυμπληρώνονται ως προς το αποτέλεσμα της εργασίας, αλλά μεταξύ τους είναι φυσικά διαφορετικοί. Οι διοικούντες έχουν όμως την ευχαίρεια να επιλέγουν κι έτσι και το πάνω χέρι σε όλες τις σχέσεις γι' αυτό και πρέπει να είναι προσεκτικοί στις επιλογές τους. Οι υπάλληλοι δεν επιλέγουν συνήθως, αλλά ακόμη και χωρίς να το αντιλαμβάνονται πληροφορούν με τις αντιδράσεις τους τους διοικούντες για την επιθυμία τους ή όχι ως προς την πρόσληψη συγκεκριμένων ατόμων. Οι διοικούντες σπάνια αδιαφορούν για τις αντιδράσεις αυτές. Για χάρη ενός νεοπροσληφθέντος δεν θα βάλουν σε κίνδυνο τις καλές τους σχέσεις και ισορροπία της δουλειάς τους.
Τα παραπάνω συμβαίνουν ίσως σε κάθε επιχείρηση ή ομάδα που δημιουργείται. Είναι φυσική εξέλιξη. Αν όμως κάποιος κάνει το λάθος να δει όχι το σύνολο, αλλά τη μονάδα, αδυνατεί να βγάλει συμπέρασμα που να οδηγεί σε θετικό αποτέλεσμα.
Θα μπορούσε κάποιος να πει: ο τάδε είναι εργασιομανής, δεν μιλά καθόλου στους συναδέλφους, είναι απότομος και δημιουργεί εκνευρισμό, κάνει κακό στην επιχείρηση ή να πει: ο δείνα κάθεται όλη μέρα άπραγος, είναι τεμπέλης και αδιαφορεί για τους άλλους που εργάζονται δημιουργικά, γκρινιάζει ή αργεί στη δουλειά του, είναι περιττός, άχρηστος για την επιχείρηση. Και θα είχε όλο το δίκιο με το μέρος του αν πραγματικά δει κάποιος τους εργαζομένους σαν μονάδα και όχι σαν σύνολο.
Ομως στην κοινωνία δεν ζει ο καθένας μόνος του γι' αυτόν ακριβώς το λόγο. Αν ο καθένας έμενε μόνος του δεν θα υπήρχε καμία εξέλιξη. Θα μέναμε σε μία σπηλιά ακόμη μοναχοί σκεπτόμενοι ότι είμαστε οι κυρίαρχοι της σπηλιάς και οι καλύτεροι κάτοχοι αυτής, ενώ στην πραγματικότητα θα είχαμε παραμείνει στο μηδέν της εξέλιξης.
Ο άνθρωπος όμως δεν γεννιέται ούτε για να μένει στο μηδέν, αλλά ούτε μπορεί να φτάσει το άπειρο. Είναι αδύνατο από τη φύση του να συμβεί αυτό. Η συναναστροφή των ανθρώπων μεταξύ τους όταν υπάρχουν ισορροπίες που τους δένουν και βρίσκεται η χρυσή τομή στα προβλήματα, οδηγεί σε θετικά αποτελέσματα από όλες τις απόψεις.
Η ισορροπία αυτή, που μπορεί κανείς να τη βρει ακόμα και στην οικογενειακή ζωή, μοιάζει με την τραμπάλα που παίζουν τα παιδιά. Οταν τα παιδιά είναι συνομίληκα και έχουν το ίδιο βάρος ισορροπούν καλύτερα, και χωρίς προβληματισμό διασκεδάζουν με το παιχνίδι τους. Οταν όμως είναι διαφορετικά (όπως συμβαίνει σε δύο φίλους για παράδειγμα), άλλο βάρος άλλο ύψος, τότε χρειάζεται προσπάθεια και από τους δύο για να ισορροπήσουν και καλή διάθεση και υποχώρηση, αλλά και κατανόηση. Πιο εύκολο είναι να είμαστε με τους ίδιους με εμάς ανθρώπους, αλλά πιο μεγάλη αξία έχει και σε υψηλότερα επίπεδα βελτίωσης της ζωής μας, όταν καταφέρνουν διαφορετικοί χαρακτήρες να συμβιώνουν αρμονικά παρόλες τις αντιξοότητες. Και αυτό συμβαίνει γιατί δύο ίδιοι άνθρωποι έχουν και τις ίδιες αδυναμίες. Δεν μπορεί συνεπώς να βοηθήσει ο ένας τον άλλον, περισσότερο από τον ίδιο τον εαυτό του. Εάν όμως είναι διαφορετικοί, μπορούν να συμπληρωθούν και η αδυναμία του ενός να γίνει όφελος για τον άλλον.
Για παράδειγμα αν σε μία δουλειά υπάρχει ένας που εργάζεται με μανία (ίσως μόλις έχει προβλήματα οικονομικά και από πανικό του δημιουργείται αυτή η αδυναμία), είναι απαραίτητο να υπάρχει κάποιος που τεμπελιάζει λίγο ώστε ο εργασιομανής να μπορεί να κάνει ένα διάλειμα από την εργασία του και να ηρεμήσει. Από την άλλη εκεί που υπάρχει ένας που τεμπελιάζει (ίσως έχει ξεπατωθεί στις δουλειές του σπιτιού, παιδιά γατιά κλπ υποχρεώσεις) πρέπει να υπάρχει κάποιος που τον παρακινεί ως προς την εργασία ώστε να μην τον πάρει τελείως ο ύπνος.
Αυτό είναι όλο.
Αγαπάτε αλλήλους...
