Αγαπητοί μου αναγνώστες,
κατέβηκα σήμερα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, στο άγαλμα του Βενιζέλου, στην Αριστοτέλους, όπου είχε προγραμματιστεί συγκέντρωση των Επιβατών Θεσσαλονίκης αλλά και άλλων κινημάτων από γειτονιές της πόλης.
Προτού σταθώ κάτω από το άγαλμα και εξομοιωθώ μαζί του, αφού είχα πάει πιο νωρίς από την προκαθορισμένη ώρα, σκέφτηκα με τόσο κρύο που είχε να πάω να πιω ένα καφεδάκι, ζεστό-αχνιστό. Εξαιτίας όμως της κίνησης του κόσμου, που προτιμά τώρα περισσότερο τα ταχυφαγεία και τα μπουγατσατζίδικα, αφού προσφέρουν φθηνότερο τον καφέ, αποφάσισα να κάτσω στην πρώτη καφετέρια που βρήκα μπροστά μου. Θα το σκεφτώ πολύ, αν θελήσω να πάω για καφέ, να επιλέξω πολυτελείας καφετέρια. Ο καφές είχε τρισήμισι ευρώ, τιμή που φαινόταν σε λογικά πλαίσια πριν ένα χρόνο. Τώρα έμοιαζε κόστος αβάσταχτο για τον προϋπολογισμό μου, ούσα και εγώ άνεργη και συναναστρεφόμενη με επίσης ανέργους ή εργαζόμενους υπό καθεστώς απόλυσης και απλήρωτους για μήνες.
Μία ομάδα από πολίτες που κατευθυνόταν στο μέρος της συνάντησης κάτω από το άγαλμα για να διαμαρτυρηθούν για τις αυξήσεις των εισιτηρίων σταμάτησε για λίγο μπροστά στους θαμώνες της καφετέριας όπου βρισκόμουν κι αφού μας κοίταξαν λίγο ήρθαν κοντά και μοίρασαν ενημερωτικά φυλλάδια.
- Έρχομαι, είπα, παίρνοντας κι εγώ ένα φυλλάδιο από τη νεαρή που τα μοίραζε στη διπλανή παρέα.
Έρχομαι. Δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς...
